Wiele mówi się o tym, że absolwenci kierunków medycznych nie będą mieć większych problemów ze znalezieniem pracy. Oczywiście, tak naprawdę różne z tym bywa – ważne są predyspozycje, zaangażowanie i chęć dokształcania się. Coraz bardziej liczy się nie sam fakt posiadania wykształcenia czy uprawnień w tym kierunku, ale jakość wykształcenia, czyli np. to, jaką się skończyło uczelnię. Studia na państwowej uczelni medycznej dają o wiele wiesze szanse, bo przez lata był zalew prywatnych szkol kształcących na tym modnym i popularnym kierunku. Niestety właśnie absolwenci tych podrzędnych szkół mają obecnie problemy, gdyż tak naprawdę szpitale czy przychodnie nie będą ich tak chętnie zatrudniać, skoro mogą zatrudnić kogoś po lepszej uczelni, z lepszym przygotowaniem. A aż tak masowego zapotrzebowania na zatrudnianie nie ma. Z kolei prywatna praktyka jest owszem sposobem na karierę, ale raczej dla osób, które już mają choćby minimalne doświadczenie w branży i przepracowały trochę czasu w zawodzie, a tym samym nauczyły się czegoś, zdobyły wiesze doświadczenie, ale również zdobyły przychylność pacjentów. Jeśli przecież nikt o takim rehabilitancie nie będzie wiedział, to tak naprawdę nie będzie przecież miał on powodzenia. Tak naprawdę więc pierwsze lata kariery mogą być kluczowe. Każdy rehabilitant musi zadbać sobie, by wyrobić sobie renomę. Przede wszystkim chodzi o to oczywiście, by taka rehabilitacja była jak najbardziej skuteczna. Czyli konsekwencja, wysiłek, dobranie o to, by ćwiczenia były wykonywane regularnie i poprawnie. Także odpowiednie podejście do ludzi – w tym przypadku oczywiście sympatyczne i otwarte, ale też konsekwentne, bez pobłażania, w końcu rehabilitant musi być stanowczy i musi wiedzieć, jak zachęcić do regularnych ćwiczeń. Oczywiście kluczowa jest w tym postawa pacjenta, jednak do niektórych trudniej jest trafić. Tak więc tutaj często jest też tak, że po prostu od samego rehabilitanta może wiele zależeć. Na pewno jest to jeden z tych zawodów, do których trzeba mieć predyspozycje. Trzeba umieć pracować z ludźmi. Oczywiście wielu rzeczy można się nauczyć. Są jednak osoby, które nie mogą pracować z ludźmi i nie mają do tego predyspozycji. Takie osoby nie powinny wykonywać żadnych zawodów związanych z medycyną oraz z opieką. To dotyczy także zawodu rehabilitanta. Jednak także osoby, które kolokwialnie mówiąc pozwalają sobie wejść na głowę również nie mogą się tutaj sprawdzić, chyba, ze popracują nad swoja asertywnością. W końcu chodzi o to, by umiejętnie motywować do ćwiczeń, by pokazać, że faktycznie ćwiczenia mają sens. Jeśli ktoś jest niepewny, nie wierzy w to co robi – może taka postawa być niezbyt przekonująca dla pacjentów, stąd dalsza niechęć do podejmowania ćwiczeń. Dlatego tak naprawdę tutaj w tym zawodzie, w zawodach związanych z rehabilitacją i fizjoterapią, ważne są właśnie sprawy związane z odpowiednim podejściem do ludzi. Oczywiście pewnych rzeczy można się nauczyć. Praktyka czyni mistrza. To, że ktoś pozornie niezbyt sobie z tym kontaktem z ludźmi na początku radzi, nie znaczy, że nie może nad tym pracować by poprawić tych relacji. Czasem wystarczy po prostu popracować nad sobą. Trzeba wykształcić w sobie takie możliwości i umiejętności, ale też nic na siłę, bo niestety jeśli ktoś ewidentnie się do tego nie nadaje, lepiej, żeby sobie dał z tym spokój. Tak naprawdę jest to praca, która wymaga wysiłku także w sferze emocjonalnej. Często spotyka się tam z cierpieniem, starością, z niechęcią, ze stanami depresyjnymi. Rehabilitacja osób starszych, dzieci, po wypadkach – takie przypadki mogą być bardzo trudne, ciężkie do zniesienia. Dlatego pozytywne nastawienie rehabilitanta, ale też realne, a nie przesadnie optymistyczne – może wiele zdziałać. Tak naprawdę tutaj wielkie znaczenie mogą mieć różne kwestie, które się z tym mogą wiązać. Na pewno więc trzeba umieć wypracowywać pewne zasady, dzięki którym można jak najlepiej zadbać o wykonywanie tych wszystkich związanych z praca zadań, bo jest to bardzo ważne i potrzebne.
Fizjoterapia i rehabilitacja – czy to dobry wybór
